عشق به بهشت
فکر و منطق در گام اول آدم را قانع می‌کند که جز به سراغ بهشت نرود و همین فکر و منطق است که او را ملزم می‌کند که برای بهشت رفتن تلاش کند. امّا چرا اکثر ما بی‌همتیم و در مقابل راه بهشت بیراهه جهنم را انتخاب می‌کنیم؟ جواب یک کلمه است، عشق! چون عاشق نشده‌ایم، شاید لازم بود قبل از بحث‌های عقلی برایمان بهشت و جهم را ترسیم می‌کردند تا عاشق شویم و مشتاقانه به سویش برویم. درست همان کاری که قرآن و روایات کرده‌اند:
فِى الجَنَّةِ ما لا عَینٌ رَأَت وَ لا اُذُنٌ سَمِعَت وَ لا خَطَرَ عَلى قَلبِ بَشَرٍ؛
پیامبر اعظم (صلى‌الله‌علیه‌وآله): در بهشت چیزهایى هست که نه چشمى دیده و نه گوشى شنیده و نه به خاطر کسى گذشته است.[1]
راهش این است که به هر آن‌چه در دنیا می‌خواهد تو را عاشق کند، به چشم یک «نمونه مصنوعی» نگاه کنی. نمونه‌ای که اصلش در بهشت است و از همه دنیایی‌ها دیدنی‌تر و شنیدنی‌تر و عاشق‌شدنی‌تر است... راستی ما چه‌قدر عاشق بهشتیم؟
